آهنگ‌سازهای ایرانی
آهنگ‌ساز، نویسندۀ موسیقی است که با احاطۀ کامل به علم موسیقی، ایده‌های فکری خود را در قالب موسیقی به رشتۀ تحریر درمی‌آورد. آهنگ‌سازی این نیست که شخص ملودی بسازد یا تنها در‌صورتی‌که قطعه‌ای موسیقایی ساخت، لقب آهنگ‌ساز را به خود نسبت دهد. بلکه آهنگ‌ساز هم باید در مراکز آموزش علمی موسیقی در رشتۀ آهنگ‌سازی تحصیل کند یا می‌بایست از علوم مختلف موسیقی برخوردار باشد.
فردی که تنها ملودی می‌سازد و آن را به شخص دیگری برای سازبندی می‌سپارد، آهنگ‌ساز به شمار نمی‌آید و نغمه‌پرداز یا نواساز است. اما اگر کسی دیگر مقولات آهنگ‌سازی یعنی ملودی، هارمونی و سازبندی را با هم پیش ببرد، آهنگ‌ساز محسوب میشود.
آهنگ‌سازی نقاشی صداست. براساس همین تعبیر، کسی که می‌تواند با تکنیک‌ها و ذوق خود تصویری زیبا را در ذهن شنونده ایجاد کند، آهنگ‌ساز است. درواقع آهنگ‌ساز، نقاش صداست. آهنگ‌سازی هنر ساخت ماشین زمان به حساب می‌آید. بله، ماشین زمان؛ چراکه آهنگ‌ساز با فضاسازی‌های هنرمندانه و خلاقانه‌اش در دنیای صدا می‌تواند یک اثر را به‌وجود آورد؛ طوری‌که ما را به گذشته، حال و آینده ببرد. این هنر در کنار استعداد، به دانش اصولی و. نیاز دارد. فرد باید قدم‌به‌قدم تک‌تک این پله‌ها را بگذراند تا به هدف خود که آهنگ‌سازشدن است، برسد.
ازآنجاکه در آغاز موسیقی رپ، دسترسی به اطلاعات راحت نبود، آهنگ‌سازهای ایرانی معمولاً خودشان به‌صورت خودجوش و به‌خاطر علاقۀ شخصیشان به‌سمت یادگیری آهنگ‌سازی می‌رفتند. اکثر موسیقی‌های اولیۀ رپ فارسی کاورشده از سایر موسیقی‌ها بود. آن زمان رپ‌کردن و ضبط صدا خیلی راحت‌تر و دردسترس‌تر از آهنگ‌سازی و دانش مربوط به آن بود.
از آهنگ‌سازهای مطرح ایرانی در سبک رپ می‌توان به مهدیار آقاجانی، علی مجیدی، علیرضا پورسهولت (مضراب)، احسان ضیا (آتور)، مهراد هیدن، علیرضا جی جی، سعید دهقان، اشک کوشا، سعید اس‌پی، دانیال چریک، پدرام، رضا پیشرو، امید قدر، مجید کاظمی، محمد لانتان، فربد عرش، محمد تی دی، تئو، خشایار اس آر، دارا کلاهی، آرش دارا، سیاوش راد، شروین رادفر، علی بی، محمد رضائیان، محمد صالح‌نیا، حسن حکمت، مجیکو، فرشاد، محمد افضل و. اشاره کرد که نقش بسزایی در پیشرفت کیفیت آهنگ‌های رپ فارسی ایفا کردند.
طراح‌های جلد هنری
همان‌طورکه موسیقی رپ رو به پیشرفت است و رپ‌کن‌های استخوان‌دارتری پا به عرصه می‌گذارند و آهنگ‌سازها هم در کنار آن‌ها شکل و شمایل استانداردتر و بین‌المللی‌تری به این موضوع می‌دهند، طراح‌ها نیز برای طراحی جلد هنری (Cover Art) آهنگ‌ها تلاش می‌کنند. ازجملۀ این طراح‌ها می‌توان به هیراد صباغیان، صالح کریمی، فرید فارلک، جمال دهقان‌پور، حسن صیاح، پیام یارایی، سِواد، امید کشتکار، کارن رشاد (A1one A.K.A Tanha)، داوت و. اشاره کرد.
در بین این طراح‌ها نیز تصویربردارهایی همچون زنده‌یاد علی رسولی، مصطفی هروی، اردشیر ، ایمان حرارت، امیر دیوا و. در راستای ساخت تیزرهای آلبوم یا تک‌آهنگ‌های رپ‌کن‌ها فعالیت می‌کنند.
اگر دوست داشتید می‌توانید کلکسیونی را که بهروز آقاخانیان با عنوان Rap Cover برای خود جمع کرده است، ببینید.
گرافیتی در ایران
گرافیتی یا نقاشی دیواری یا دیوارنگاری به تصویرکردن نقش‌ها، اشکال، حرف‌ها، نشانه‌ها، نمادها، الگوها و کلمه‌ها روی دیوارها یا هر مکان عمومی گفته میشود که بتوان از آن به‌عنوان مکانی برای نوشتن، نقاشی، کنده‌کاری و خط‌کشی استفاده کرد. دیوارنگاشته‌ها هرگونه علامت‌گذاری‌ای به حساب می‌آیند که می‌توانند در شکل‌های نوشتن سادۀ حرف‌ها تا نقاشی‌های استادانه ظاهر شوند. دیوارنوشته‌ها از دوران باستان به‌عنوان مثال، یونان باستان و امپراطوری‌های روم و چین و ایران وجود داشته‌اند. دیوارنگاری را می‌توان در طبقه‌بندی مدرن، به‌مثابۀ هنر عمومی تعبیر کرد.
ارتباط بین هنر گرافیتی و فرهنگ هیپ‌هاپ، برای اولین‌بار در سال ۱۹۸۰ در رسانه‌های خارجی مطرح شد. در این دوران، نوجوان‌ها و جوان‌های مناطق فقیر شهر نیویورک، بریک دنس» و موسیقی رپ» را به وجود آورده بودند و این فرهنگ‌های نوظهور در حال شکل‌دادن به مفهوم فرهنگی کلی‌تر هیپ‌هاپ» بودند. هیپ‌هاپ» به‌عنوان یک پدیدۀ فرهنگی تازه در رسانه‌ها مطرح بوده و در مطبوعات، کنسرت‌ها و چند فیلم که پخش جهانی داشتند، در پیوند با فرهنگ گرافیتی پدیدار شد. درنتیجه، در افکار عمومی مردم این عقیده پیدا شد که گرافیتی در نیویورک، از شروع شکل‌گیری، بخشی از فرهنگ هیپ‌هاپ بوده است. این تصور به اندازه‌ای شایع است که اغلب اصطلاح هیپ‌هاپ گرافیتی» را برای متمایزکردن این‌گونه از گرافیتی از دیگر انواع آن به کار می‌برند.
گرافیتی، به‌عنوان بخشی از هنرهای خیابانی ونیز، از عناصر اصلی فرهنگ هیپ‌هاپ به شمار می‌آید. ازجمله خطوط نوشتاری برای شعار و تصویرسازی برای زیباسازی شهری یا تبلیغات فرهنگی و به‌طور‌کلی رسم هرگونه اثر هنری روی متن، تصویر و نیز برجسته‌نگاری که توسط طراح صورت پذیرفته باشد. منظور از هنر خیابانی آن بخش از گرافیک است که در کوچه و خیابان و شهر با آن برخورد می‌کنیم. این هنر تاریخچه‌ای بسیار کهن دارد. در سدۀ بیستم و کمابیش هم‌زمان با جنگ جهانی دوم، مشاهدۀ درج نام و نشان گروه‌ها روی دیوارها به مسئله‌ای عادی تبدیل شد. در برخی مواقع این دیوارنگاری‌ها بسیار بادقت و هنرمندانه اجرا می‌شوند و سبک‌های متعددی به خود می‌گیرند. برخی از این آثار بار معنایی بیشتری را به دوش می‌کشند و ممکن است حاوی یک پیام اجتماعی یا ی باشند که حتی با استفاده از افشانه‌های رنگی روی دیوارها، ساختمان‌ها و قطارها رسم می‌شوند.
گرافیتی در ایران به دو دسته تقسیم میشود: گرافیتی مردمی و گرافیتی دولتی. دستۀ نخست بیشتر گویای مسائل ی روز، مخالفت با سامانۀ حاکم یا تبلیغات مشاغل و آگهی‌هاست. دستۀ دوم در خدمت تبلیغات عقیدتی یا شرعی و برای نمایان‌ساختن رهیافت‌های ایدئولوژیک و تقویت همدلی بین مردم توسط دولت‌هاست اما آنچه به‌عنوان هنر شهری و خیابانی مطرح است، از دهۀ هشتاد خورشیدی در ایران رنگ‌و‌بوی جدیدی به خود گرفت که نه تبلیغاتی بود و نه ی. بلکه دقیقاً همان هنر شهری و خیابانی بود که بعد از به‌وجود‌آمدن موسیقی رپ فارسی در ایران به وجود آمد و از همان ابتدا با رپ فارسی پیوند خورد. اما عنصر هیپ‌هاپ دیرتر از تمام عنصرهای دیگر آن همچون بریک دنس و رپ‌خوانی در ایران به وجود آمد، ولی پیشرفت خوبی داشت.
هیچ‌کس دقیقاً نمی‌داند اولین نقاشی گرافیتی در ایران کی و چگونه به وجود آمد؛ اما به اعتقاد برخی هنرمندی با اسم مستعار تنها (a1one) اولین کسی بوده است که این نقاشی را با همان سبک واقعی گرافیتی در سال ۲۰۰۴ در تهران کشیده است. بعد از مدتی این نقاشی در شهرهای دیگر ایران همچون مشهد توسط افرادی مثل اِدراک، در شیراز توسط مَن، در تبریز توسط سوت (SOT) و آیسی (ICY) و اف‌آرزد (FRZ)، در کاشان توسط رضا ریوتر (R!oter) و همچنین در برخی شهرهای دور شکل گرفت که شاید همۀ آن‌ها در حدود سال ۲۰۰۵ یا ۲۰۰۶ دیوارنگاری را شروع کردند. البته در ایران هنرمندان دیوارنگار به نام دیگری نیز وجود دارند؛ همچون هداک، نفیر، عمق، خاموش،Black Hand، Mad، Ck1،PST ، DAN، تجسم و. . بیشتر نقاشی‌های گرافیتی در تهران در منطقۀ شهرک اکباتان، شهرک غرب و شهرک آپادانا وجود دارد که همواره بین هنرمندان خیابانی تهران و شهرداری این منطقه مشکلاتی وجود داشته است و شهرداری هر از گاهی به پاک‌کردن نقاشی‌ها اقدام می‌کند. اما اطلاعی از نحوۀ فعالیت گرافیتی در دیگر شهرهای ایران در دست نیست.
به این نکته باید توجه کرد که گرافیتی فقط کشیدن چهارتا خط یا اسپری‌کردن محتوایی ناخوانا روی دیوار نیست.
رقص خیابانی
در کنار این گرافیتی‌ها، رقص خیابانی و بیت‌باکس هم بخشی از فرهنگ هیپ‌هاپ به حساب می‌آید. در ادامه به اینکه بیت‌باکس چیست می‌پردازیم. اما برای اینکه ذهنیتی به دست بیاورید، می‌توانید ویدئوی اجرای بیت‌باکس نیموش و فری استایل بهرام را ببینید.
رقص خیابانی یا رقص هیپ‌هاپی به نوعی رقص گفته میشود که همراه با موسیقی هیپ‌هاپ انجام میشود. این نوع رقص را در دهۀ هفتاد میلادی، سیاه‌پوستان آمریکایی ابداع کردند. آنچه این نوع رقص را از دیگر رقص‌ها متمایز می‌سازد، طبیعت آزاد و خلاقانۀ آن است. رقاصان این سبک معمولاً در رقابت‌های مختلفی شرکت کرده و حرکات جدید ابداعی خود را به نمایش می‌گذارند. به‌علاوه خلاقیت و نوآوری در رقص‌های هیپ‌هاپی از توجه ویژه‌ای برخوردار است.
حدود سی سال پیش و پس از پیدایش اولین گروه‌های حرفه‌ای رقص بریک (Break) و در دهۀ ۱۹۷۰، رقص هیپ‌هاپ در میان جهانیان شناخته شد. اولین گروه‌هایی که بیش از همه روی این سبک تأثیر گذاشتند، شامل Rock Steady Crew، The Lockers و Electric Boogaloos هستند. هم‌زمان با رشد و فراگیرشدن موسیقی هیپ‌هاپ، رقص مختص آن نیز پیشرفت کرد و با الهام از سبک‌هایی همچون Funk توانست جایگاه خود را در میان گروه‌های حرفه‌ای بیابد. در آن زمان، استودیوهایی که به کسب‌و‌کار رقص اشتغال داشتند، این نوع رقص را سبک جدید یا جاز-فانک می‌نامیدند. کم‌کم این نوع رقص توسط رقاصان حرفه‌ای و آموزش‌دیده توسعه پیدا کرد. به همین دلیل امروزه رقص هیپ‌هاپ هم به‌صورت استودیویی و هم در خیابان و فضای باز اجرا میشود.
در میان سبک‌های اصلی رقص هیپ‌هاپ می‌توان به هیپ‌هاپ دنس، بریک دنس، لاک (پاپی دنس) اشاره کرد. در دهۀ ۱۹۷۰، رقص بریک در نیویورک ابداع شد. پیش از آنکه اصلاحاتی همچون رقص هیپ‌هاپ یا رقص بریک پدید آید، به اجراکنندۀ این نوع رقص بی‌بوی (B-Boy) گفته می‌شد. بی‌بوی (یا درصورت مؤنث‌بودن اجراکننده، بی‌گرل (B-Girl)) شخصی بود که این نوع رقص را در خیابان اجرا می‌کرد. بریک دنس به قدرت بدنی بیشتری در مقایسه با سایر دنس‌ها نیاز دارد. این سبک رقص شامل حرکات روی زمین میشود که حفظ تعادل روی یک دست یا روی سر یا حرکات آکروباتیک و. روی زمین از ویژگی‌های آن است.
رقص لاک برای اولین‌بار در لس‌آنجلس توسط گروه The Lockers ابداع شده و به نام آن‌ها نیز نام‌گذاری شد. این سبک رقص شامل توقف‌های ناگهانی در میان حرکات سریع میشود و حالتی ربات‌مانند را به بیننده القا می‌کند.
جوان‌ها و نوجوان‌های ایرانی در اوایل پیدایش رقص خیابانی با دیدن ویدئو‌کلیپ‌های مایکل جکسون و. برای یادگیری این رقص انگیزه پیدا کردند. طبیعتاً چون کلاس‌های آموزش رقص وجود نداشت، هیچ چیزی دربارۀ ریتم و رقص به‌صورت علمی نمی‌دانستند و فقط با تقلید‌کردن آن را یاد می‌گرفتند. عکسی از گروه خوی بی‌بویز:
با گذر زمان رقص خیابانی سبک و سیاق دیگری به خود گرفت و رقاص‌های هیپ‌هاپی بیشتری در ایران مثل مهدی بیرانوند، فرزین انصاری، مهدی زارع، امیر قدیری، صحرا افشاریان، تارا و. پیدا شدند تا در پارک‌ها اجرا بگذارند و در آموزشگاه‌ها به‌طور خصوصی و یواشکی به علاقه‌مندان این سبک رقص، آموزش بدهند.
گاهی در پارک‌ها رقابت هم بین رقاص‌ها شکل می‌گیرد. اعضای باشگاه‌های مختلف یا رقاص‌های شهرهای مختلف از شیراز و اصفهان و مشهد به تهران می‌آیند و در پارک‌هایی مثل پارک ملت، پارک آب‌و‌آتش یا پارک لاله به رقابت‌های گروهی می‌پردازند. البته در رقابت‌های ایران مثل رقابت‌های غربی بحث پولی چندان در میان نیست. گاهی نفری ۵۰هزار تومان پول وسط گذاشته میشود و در بسیاری از موارد هم رقابت‌ها بدون پول برگزار میشود.
رقص ,گرافیتی ,روی ,میشود ,وجود ,هنر ,را به ,گرافیتی در ,در ایران ,این نوع ,در میان
درباره این سایت